Het was alweer even geleden dat ik literatuur las, maar een collega uit de boekhandel was enorm enthousiast over Pleegkind dus reserveerde ik het bij de bieb. Vandaag kon ik het ophalen en besloot ik het gelijk te lezen, onder het genot van een cappuccino met havermelk en een brownie 🙂 Het boekje telt slechts 92 pagina’s, maar in de drie kwartier die het me kostte om het te lezen, voelde ik veel emoties.

Over Pleegkind

Een klein meisje wordt naar pleegouders gestuurd op een boerderij op het platteland, ze weet niet waarom. In het huis van deze familie vindt ze een warmte en genegenheid die ze nooit eerder heeft meegemaakt, en onder hun hoede bloeit ze langzaam op. Maar dan ontdekt ze waarom haar ouders haar hebben weggestuurd en realiseert ze zich hoe kwetsbaar deze idylle is.

Bedrieglijk simplistisch

Een verhaal van slechts 92 pagina’s, hoeveel emoties kan je daarin oproepen bij de lezer? Nou, veel. Je leest het verhaal uit de ogen van een kind wat overduidelijk wordt verwaarloosd thuis, of in ieder geval minder aandacht krijgt dan ze verdiend. Wanneer ze tijdelijk intrekt bij haar pleegouders, voelt ze al snel het verschil tussen thuis en hier. Thuis: sober en kil, hier: warm en liefdevol.

‘In dit huis hebben we geen geheimen, heb je dat goed begrepen?’
‘Waar een geheim is’, zegt ze, ‘is schaamte, en schaamte is iets wat we kunnen missen als kiespijn.’

De setting van het verhaal is eenvoudig: een klein dorpje in Ierland waar niet zoveel gebeurd. Het is zomer en het meisje helpt haar pleegouders bij het onderhouden van de boerderij. Ze bloeit op en merkt hoe het is om kind en zorgeloos te zijn. Claire Keegan heeft dit zo treffend weten op te schrijven, dat je de warmte van de zon en het kriebelen van het gras tegen je benen bijna kunt voelen. Tegelijkertijd merk je als lezer dat het niet allemaal rozengeur en maneschijn is: veel mensen uit het dorp lijden honger en sterven daar zelfs aan. Het verhaal lijkt simplistisch maar niets is minder waar. Scène voor scène wordt er steeds meer emotie en betekenis onthuld, terwijl er tegelijkertijd genoeg ruimte overblijft voor verbeelding.

Haar handen zijn net mijn moeders handen, alleen hebben ze ook nog wat anders, iets wat ik ngo nooit eerder heb gevoeld en waar ik geen naam voor heb. Ik ben hopeloos op zoek naar woorden, want alles is nieuw hier, en ik heb nieuwe woorden nodig. 

Nu pas vertaald

Het boek verscheen al in 2011 in Ierland, waar het diverse prijzen in de wacht sleepte en in alle boekhandels te vinden was. Pas een decennium later werd het uitgebracht in Amerika en ook vertaald naar het Nederlands. Ook werd het boek verfilmd als ‘The Quiet Girl’. De trailer ziet er veelbelovend uit en ook alsof ze trouw zijn gebleven aan het boek, afgezien van de namen van de personages. Ik ben enorm benieuwd en heb dan ook gelijk een bioscoopkaartje gekocht voor morgen.

Klein verhaal vol emotie

Ik werd overvallen door hoe mooi Pleegkind was en toen ik achteraf recensies ging lezen op Goodreads vond ik een hele treffende samenvatting: Pleegkind is een klein, bitterzoet meesterwerk dat de pijn, het leven en het comfort van liefde vastlegt tegen een weelderig Iers landschap. Volgens mij is het al duidelijk, maar ik raad dit boek ten zeerste aan.

Heb jij de film ‘The Quiet Girl’ toevallig al gezien en wat vond je ervan?